حاجی‌آباد (زرین‌دشت)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
حاجی‌آباد
کشور ایران
استان فارس
شهرستان زرین‌دشت
بخش مرکزی
مردم
جمعیت ۲۰٬۵۰۱ نفر (۱۳۹۰)
رشد جمعیت ۱۲٪ مثبت
جغرافیای طبیعی
ارتفاع از سطح دریا ۱۰۲۱ متر
اطلاعات شهری
پیش‌شماره تلفنی ۰۷۱۵۳۷۲
وبگاه حاجی‌آباد
شناسهٔ ملی خودرو ایران
کد آماری ۱۳۰۲
حاجی‌آباد بر ایران واقع شده‌است
حاجی‌آباد
روی نقشه ایران
۲۸.۳۶۰۶° شمالی ۵۴.۴۱۸۳° شرقیمختصات: ۲۸.۳۶۰۶° شمالی ۵۴.۴۱۸۳° شرقی
حاجی‌آباد مرکز شهرستان زرین‌دشت استان فارس است.
محتویات
۱ جمعیت
۲ جغرافیا
۳ پیشینه تاریخی حاجی‌آباد
۴ موقعیت جغرافیایی حاجی‌آباد
۵ مناطق گردشگری حاجی‌آباد
۶ صنایع دستی در منطقه حاجی‌آباد
۷ منابع
جمعیت
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۰ جمعیت این شهر ۲۰٬۵۰۱ نفر (در ۵٬۱۲۱ خانوار) بوده است.[۱]
جمعیت تاریخی
سال جمعیت %±
۱۳۸۵ ۱۸٬۳۴۶ —
۱۳۹۰ ۲۰٬۵۰۱ ۱۱٫۷ ٪
جغرافیا
آب و هوای این شهر گرم و خشک می‌باشد.
پیشینه این شهر به دوره‌های ساسانی بر می‌گردد و آثار باستانی ای از قبیل «تل سفیدک» در این شهر وجود دارد.
سوغات اصلی زرین دشت خرما می‌باشد. زرین دشت علاوه بر شهر حاجی‌آباد دارای دو شهر به نامهای شهرپیر و دبیران بوده از لحاظ تقسیم‌بندی جغرافیایی دارای دو بخش مرکزی و ایزدخواست تقسیم‌بندی می‌گردد. از دهستانهای این شهرستان خسویه و زیراب و درهشور شغل اکثریت مردم کشاورزی می‌باشد.
پیشینه تاریخی حاجی‌آباد
شهر حاجی‌آباد نه با نام فعلی و نه با اجداد ساکنین کنونی سابقه‌ای بس طولانی داشته است که حتی با وجود محل تل سفیدک و میل نقاره خانه در چاه سبز به دوران قبل از اسلام بر می‌گردد. نکته دیگری که مورد پیشینه حاجی‌آباد باید متذکر شد وجود تپه‌های بکر و دست نخورده است که بر اثر خاک برداری اشیاء و سفالینه‌هایی در آن یافت شده است که بیانگر تمدن پیشین این شهر هستند. به عنوان مثال در جهت شرقی حاجی‌آباد سنگ چینه‌های منظم و شالوده‌های تخریب شده‌ای موجود است که وجود یک شهر بزرگ به طول ۶ تا ۷ کیلومتر در دامنه کوه را به ما می‌نمایاند.
سینه به سینه منقول است که این منطقه قبلأ از مراتع ایل شاهسون بوده است اما در حدود ۲۸۰ سال پیش فردی به نام «ملا ظهراب» فرزند میر محراب منسوب به تیره شیبانی از کدرویه «قطرویه» به صورت عشایر یا به روایتی به مأموریت از سوی حاکم وقت جهت سرکوبی خواجه ذوالقدر از یاغیان قلعه مزایجان به این منطقه آمده است و ضمن درگیری موفق به شکست خواجه ذوالقدر گردیده و بر حاجی‌آباد استیلا می‌یابد.
موقعیت جغرافیایی حاجی‌آباد
شهر حاجی‌آباد در جنوب غربی فارس و در دامنه ارتفاعات کوه مور تاخی در انتهای رشته کوه زاگرس در جنوب شرقی استان فارس واقع شده است. این شهر در مختصات ۵۴ درجه و ۲۵ دقیقه طول شرقی و ۲درجه و۲۱ دقیقه عرض شمالی از نصف النهار گرینویج قرار دارد. ارفتاع متوسط شهر از سطح دریا ۱۱۰۰ متر و فاصله این شهر تا داراب ۷۲ کیلومتر و تا شیراز مرکز استان ۳۳۷ کیلومتر است.
از نظر تقسیمات اقلیمی حاجی‌آباد دارای آب و هوای گرم و خشک بیابانی می‌باشد ولی با توجه به این، آب و هوای منطقه متغیر است به طوری که دمای هوا در تابستان ۴۵ درجه سانتی گراد و در زمستان تا صفر درجه و نوسان می‌رسد. از نظر بارندگی این منطقه در شمار مناطق کم بارش قرار دارد و متوسط بارندگی سالیانه به حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلی‌متر بوده که این نزولات، بیشتر در فصل زمستان و مقدار کمی در فصل تابستان به صورت بارش‌های موسمی می‌باشد و اهالی به ندرت بارش برف را به چشم دیده‌اند.
رشته کوه‌های این منطقه ادامه رشته کوه زاگرس بوده و بلندترین کوه منطقه، کوه گچ مزایجان و سیاه کوه حاجی‌آباد می‌باشد.
پوشش گیاهی دامنه‌ها به عدم قطع بی‌رویه آن در سال‌های اخیر احیاء شده است و درختانی چون کُنار و انجیر، بادام کوهی، بنه و درختچه‌هایی چون تنگز، کُره گز، بلک، گینه و گیاهان دیگری جهت مصرف دام به وفور یافت می‌شود. دراین کوه‌ها پرندگان گوناگونی از قبیل کبک، تیهو، کبوتر، کلکلاتی یا چکاوک و بلبل و جانورانی از قبیل گرگ، روباه، خرگوش، شغال و کفتار و حیواناتی چون قوچ، میش و بز کوهی البته به تعداد محدود به چشم می‌خورند.
عمده‌ترین محصولات این منطقه گندم، جو، خرما، پنبه و اندکی صیفی جات و تره بار می‌باشد. عمل کشاورزی به صورت دیمی و آبی همراه با کاشت و برداشت نیمه مکانیزه انجام می‌گردد و حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد از مردم منطقه به این کار اشتغال دارند که به علت رکود این رکود مهم، عدم وجود زمین مرغوب و آب کافی می‌توان دانست. در کنار کشاورزی، دامداری نیز شغل اندکی از ساکنین می‌باشد.
گیاهان این منطقه شامل از، آویشن، مروک، انغزه، پونه، بابونه، گرگاز، سرزردو، محک، گاوزبان کوهی، خارشتر، ونگو، گل ترشک و صمغهائی چون گیزه و سقز که کاربردهایی در صنایع دارند می‌باشد.
از جمله چشمه‌های موجود در حاجی‌آباد می‌توان به چشمه نینه، راجونه، یاره و تنگ الحد نام برد که آب آن به دشت یا بین دشت آن انتقال داده می‌شود که هنوز بقایای موجود از چوی آب از جنس ساروج و استخرهای ذخیره آب و بندهای کوچک سنگی موجود است، همچنین وجود چند رشته قنات در قسمت‌های غربی وشرقی حاجی‌آباد امروزی که هر دو منتهی به دو محل باستانی که به تل سفیدک مشهور است می‌شده است که به عنوان آثار زرتشتیان معروف است. آب قنات معروف به «سته» یا «سیته» در جنوب حاجی‌آباد هنوز جاری و مورد استفاده می‌باشد. از شواهد موجود می‌توان نتیجه گرفت که از دامنه‌های سیاه کوه از گلوگاه تا حاجی طاهره در شرق شهرستان محلی مناسب برای سکونت برای سکونت بوده است. همچنین سدهای خاکی و سیمانی این منطقه به گردش طبیعت آن افزوده است.[۲]
مناطق گردشگری حاجی‌آباد
چشمه نینه و راجونه
بقعهٔ شیخ جابر انصاری
درختان گز و سرو بلندی به نام چاه ملا باقر
امامزاده شاه فرج اله و شاه حبیب اله
امامزاده آقا سید محمدحسین
آقا سید عبدالحسین (ع) بن یحیی بن رکن الدین بن حسن مثنی بن عبدالله بن امام حسن مجتبی (ع)» معروف به حاجی طاهر
منطقه شیخی و بیشتر سیرو
رودخانه شُرشُر
صنایع دستی در منطقه حاجی‌آباد
قالی بافی و گبه بافی:
نقشه یا بقول معروف (هورهایی) که زنان در قالی بافی و گبه بافی استفاده می‌کردند عبارت است از (لچک، سه شاهی، دوازده شاهی، کله اسبی، عربی، چهارچشم، اژدر، شاه نشین، دست پاک، لورودونی و …)
ساخت ظروف برگ‌های خرما و چوب بادام کوهی به نام (گیره و گلت، تکل، سپ، گاله خورده)[۳]
منابع
«نتایج سرشماری ۱۳۹۰» (اکسل). درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.
میزبان نور حاجی‌آباد، اردیبهشت 76
میزبان نور، اردیبهشت 76
مختصات و ارتفاع
[نمایش]
ن ب و
استان فارس
[نمایش]
ن ب و
ایران شهرستان زرین‌دشت
نشان خرد این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک مکان جغرافیایی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
زرین‌دشت
هیچ نظری ثبت نشده است